بومرنگ بی خاصیت

وقت ارائه ی تعریف از دنیای کودکان، میگن بچه ها دلشون صافه و یکی از خصوصیات مشترک بین همه شون، ابراز خواسته هاشون بی هیچ رودروایسیه. میگن وقتی خواسته ای دارند، راحت و با صدای بلند به زبان میارنش.

این صفت رو هم (مثل خیلی از صفات دیگه بچه ها) صفت خیلی خوب و ایده آلی میدونند.

ولی اگه برای مثال همچین رفتاری از یه بزرگسال، مثلا همسن من، سر بزنه، کم پیش میاد کسی این رفتار رو تایید کنه. نه تنها تایید نمیکنه، بلکه - در صادقانه ترین حالت - احتمالا سرزنش هم میکنه. غیر صادقانه اش گذشتن افکار منفی از ذهن و عدم بیان جملاتی مثل اینه:

با این سنّش! یه ذره حرفشو توی دهنش نمیچرخونه! آدم عاقل بالغ که هرچی میخواد که به زبان نمیاره!

البته این "هرچی" اونقدر ها هم "هرچی" نیست ها! گاهی یه خواسته ی ساده است که از دل بلند شده و انجامش نه ضرری به کسی میزنه، نه حال کسی رو میگیره، نه هزینه ای برای کسی داره.

این همه صغرا کبرا چیدم که خواسته مو بگم:

خیلی دوست دارم بعضی روزها (که خیلی زیاد پیش میاد) برای عزیزان و دوستانم، بی بهانه، ایمیل و کارت سلام و روز بخیر و حال و احوالپرسی بفرستم.  خیلی هم دوست دارم جوابمو بدن.

البته اگه جواب ندن،  اینقدر که از سرکوب کردن خواسته ام غمگین میشم، از بی جواب موندن غمگین نمیشم. هرچی باشه، مردم کار و زندگی دارند. بیکار نیستن که جواب همه ی سلامها رو بدن. هستن؟*

* اینجاش چندان صادق نبودم! دروغ چرا؟ غمگین میشم. همونطور که در گذشته بارها این بلا به سرم اومده و حتی با خودم عهد کردم دیگه از این کارا نکنم.... ای بابا!!  کیه که درس بگیره؟!! کیه که درس بگیره ابراز محبت مثل پرتاب کردن یه بومرنگ نیست و قرار نیست هر احساسی که نشون میدی، به خودت برگرده؟  بماند که برای تلافی  محبت نمی کنیم. ولی خب آدمیزاد باید دلش به یه چیزی خوش باشه دیگه. نه؟!  اصلا همون بچه های آدمیزاد هم وقتی محبت می کنند جواب میخوان. نمیخوان؟!!! آدمیزاد ها هم یه زمانی بچه بودند خب!