خـــــــــیـــــــلـــــــی بـــــــــــزرگ داشت!

                          

عجیبه ها! تمام سال به جز این یه هفته، هم یادمه مادرم و هم با همه ی وجود مادر بودن رو حس میکنم. نمیدونم این چه معنی میده؟!  تمام روزهای سال نگران جگر گوشه ام هستم؛ پا به پای صحبت و درد دل مادرهای دیگه فکر میکنم و غصه میخورم و بغض میکنم؛ وقتی مادری داغدار میشه نفسم بند میاد؛ وقتی صحبت بیماری بچه ای(هر سنی میخواد باشه ، حتی زن و مرد جوان رشید و متاهل) و پریشانی مادرش پیش میاد به شدت دردش رو لمس میکنم؛ ولی نمیدونم چرا فقط توی همین یه هفته اصلا احساس مادر بودن نمیکنم. یعنی باورم نمیشه من هم یکی از همون هایی هستم که توی این یه هفته هی از مقامشون صحبت میشه و به به و آفرین و سپاس و انداختن بهشت به زیر پاهاشون تکرار و تکرار میشه.

البته میدونم چرا... راستشو بگم؟ بگم چرا؟

چون اونقدر در طول سال شاهد اجحاف و ناحق شدن حق زنان و مادران توی این مملکت هستم و درجات مختلفش رو چه خودم و چه همجنس های دور و نزدیکم شاهد بودیم که به جای باور کردن این تعریف و تمجیدها، بیشتر عصبانی میشم. همین تخصیص یه هفته ای(فقط یه هفته) کلی معنا توش هست. ای بابا ... میدونم زن و مرد پیش خدا مساوی هستند اما متفاوت. اما همه مون خیلی خوب میدونیم که نه توی مملکت ما و نه هیچ جای دیگه روی کره زمین نه الان و نه در گذشته هرگز اونطور که خدا خواسته و منظورش بوده به زن احترام گذاشته نشده. جز توسط اولیا محبوب خدا و پیامبران و ائمه و معصومین.

شنیدم که یه نفر به حضرت امام حسین (ع) ایراد گرفت که : شما که این همه دم از زندگی ساده و دوری از زندگی تجملی میزنید، چرا خونه ی خودتون اینقدر آراسته و پر از تزییناته؟ حضرت جواب دادند: آرایش داخل خونه سلیقه ی همسرمه و ایشون از مهریه ای که من بهشون تقدیم کردم این خرج رو انجام داده و نه من و نه هیچکس دیگه ایشون رو بابت مصرف مبلغی که حقش بوده سرزنش نمی کنیم.

نه تنها مهریه همسر گرامی شون رو اهدا کردند، بلکه در مصرفش ایشون رو آزاد گذاشتند و وقتی هم کسی خواست ایرادی بگیره از همسرشون حمایت کردند.

خدا وکیلی، چند تا مرد (مرد به معنای واقعی) هموطن ما از ته دل و با رضایت (که فقط خدا از ته دلشون خبر داره)  مهریه* خانمش رو بی اینکه خانم تقاضا کنه بهش داده؟ از مردان با انصاف و با وجدان، چند درصدشون حاضرند مو به مو دستورات خدا رو درباره رفتار با همسر اجرا کنند؟

* (کسی هیچ مردی رو مجبور نکرده وقت خواستگاری، زیر بار قبول مهریه سنگین و اعداد نجومی ای که الان اغلب خانواده ها طلب می کنند، بره. برای دخترانی که فکر میکنند مهریه سنگین به موفقیت و خوشبختی شون کمک میکنه متاسفم. هم از نظر نوع تفکر و هم برای بیفایده بودن این ترفند. پشت گوششون رو دیدند، مهریه رو هم دیدند!!! نظر شخصی من اینه که مهریه یه هدیه هست. زشته که کسی مبلغ هدیه شو خودش تعیین کنه.)

درباره ی رضایت قلبی و اشتیاق به اجرای احکام الهی صحبت می کنم. حرف من درباره خواستن و نخواستنه. درباره ی وجدانی که انسان رو به سمت انجام کار درست حرکت میده.  درباره ی جدی گرفتن وظائف. اشاره ام به اونهاست که وقتی پای تشریح وظائف میشه، عین بلبل تمام وظائف زنان رو فهرست می کنند و  گوشه و کنار قوانین رو بلدند. ولی وقتی صحبت از وظائف خودشونه، یا بحث رو به شوخی می کشونند، یا سفسطه می کنند. کم برخورد نداشتم با نوشته ها و صحبت هایی که آقایون، حتی با حفظ ظاهر خونسرد، بی اینکه خودشون متوجه باشند، نشون دادند چقدر از شنیدن حرف حق، تلخ شدند و با سفسطه، شوخی، آسمون و ریسمون رو به هم بافتن و ... عاجز از اعتراف بودند که به زن ها ظلم شده و میشه.

از شما چه پنهان، هفته ی بزرگداشت مقام زن که میرسه، من از این همه تظاهر و اظهار شادی و محبت ناپایدار که در صدا و سیما و زمین و زمان جریان داره، عصبانی و کلافه میشم. چون میدونم همزمان با تقدیم دسته گل و هدایای رنگارنگ، توقعات جور واجور همیشگی و غیر منصفانه نسبت به خانمها و مادرا سرجاشون هستند و  هفته که تموم شد، همه چیز به باد فراموشی سپرده میشه. توی این یه هفته همه تمرین انشا و نگارش و دکلمه و شعر گفتن و سخاوتمندانه چند کیلو شیرینی خریدن و دسته گل آماده کردن و ... دارند. اگه احترامی هست، مادر ما باید بی هیاهو، در عمل، در تمام لحظات و برای همیشه اون احترام رو حس کنه. شعر میخواد چکار؟ گل برای چی؟ با گل و شعر و کادو  میخواهیم و می تونیم یه لحظه از مادر بودنش رو ارزیابی کنیم؟

احتمالا خدای مهربان ما هم چون مطمئن بوده توی این دنیا هیچ اتفاق فوق العاده و امیدبخشی برای مادران نمیفته، پیشاپیش بهشت رو نه به دست اونها، که به زیر پاشون انداخته. الحمدلله.

اما همه ی این حرفها باعث نمیشه که سالروز تولد جگرگوشه ی پیامبر اکرم (ص) و حضرت خدیجه (س) رو به یگانه مرد کامل و حاضر، حضرت صاحب الزمان (عج) و همه ی عشاق اون خاندان تبریک عرض نکنم . حسابرسی در مورد همه ی بی عدالتی ها واگذار به خود حضرت و روزی که تشریف میارند. حسابرسی درباره ی همه نوع بیعدالتی. فارغ از جنسیت و مرتبه و مقام و قبیله و ...

عید همه مبارک.