میراث

صبح توی یه برنامه مستند مربوط به حیات وحش، صحنه هایی از شنای یه اردک رو نشون میداد و یهو دیدم دارم عین پدر خدا بیامرزم با عشق و محبت به نحوه ی شنا کردنش ( که عین راه رفتنشون دل آدمو قلقلک میده) نگاه میکنم و نازش میدم.

بعد ذهنم رفت و رفت پیش روزهایی که پدرم با علاقه و  عشقی منحصر به فرد به مرغ و جوجه ها و اردکهایی که توی حیاط پشتی بزرگ خونه ی قدیمی مون داشتیم رسیدگی میکرد و یا تمام صبح هایی که توی تاریکی و روشنی بعد از نماز صبح، هر فصل سال که بود، باید برای گنجشکها و کبوترها غذا میذاشت. بیشتر از نیم ساعت توی حیاط خونه چرخ میزد و ظرف غذای پرنده ها رو آماده میکرد و بعد میومد توی اتاق روی مبل راحتی مخصوصش مینشست و از پشت پرده ی توری روی در شیشه ای رو به حیاط، تماشاشون میکرد. گاهی از اینکه کبوترهای چاهی به گنجشکها مجال غذا خوردن نمیدادند لجش در میومد و سرشون غر میزد!  مرغ و جوجه ها رو به شکل ویژه ای دوست داشت و وقتی پیششون بود نازشون میکرد و باهاشون حرف میزد و صداشون میکرد که بیان غذا بخورن. وقتی نوبت واکسیناسیونشون میشد، دلسوزانه مراقبشون بود و دلداریشون میداد.

شاید  اون مرد سالخورده ی بازنشسته که خشن ترین مجرمان و پرونده هاشون رو دیده و خونده بود، به چنین لطافتی احتیاج داشت تا تلخی ها و بدی هایی که سالها شاهدشون بوده رو با خوبی های طبیعت به تعادل برسونه.

پ. ن. (از پشت پرده ی اشک ) -  من چنین پدری رو از دست دادم.... امیدوارم در دنیایی که الان توش ساکنه، فقط لطافت و آرامش رو تجربه کنه.