گفتنش راحته. ولی همین هم کلی فکر و برنامه ریزی و مشقت داره. اگه زندگی در سطح زندگی انسانهای اولیه که از بابت قوانین و مقررات و دستورات اخلاقی و اجتماعی، نگرانی نداشتند و حرجی برشون نیست، باشه، که هیچ. ولی وقتی انواع و اقسام اهداف و موانع غیر قابل پیش بینی در مسیر " زندگی" قرار داشته باشه اونوقت نمیشه به همین راحتی ها هم حرف این "یادداشت"  رو گوش داد!

پی نوشت: بذارید به حساب بدعنقی و نق نقویی ام. به حساب خستگی. هفته های اخیر بخاطر فشارهایی که در محل کارم تحمل میکنم، به شدت حساس، کلافه، بد قلق، کم حوصله و در یک کلام، پلنگ شدم!