chain reaction
فیلم Babel * رو دیدید؟ اگه بخوام یه جمله کوتاه درباره ی این فیلم بگم، میگم : یه نفر یه سنگ توی چاه میندازه که هزار نفر (دیوانه و عاقل) رو درگیر اون سنگ میکنه. فیلم یه نگاه تقریبا از بالا به کره ی زمین داره و میخواد گوشه ی کوچیکی از وقایع رو نشون بده که چطوری بعضی حوادث به همدیگه مرتبط هستند و چطوری روی هم تاثیر میذارن و چطوری عده ای منتفع یا متضرر میشن.
دیشب توی این فکر بودم که همونطور که میشه با انجام عملی، دیگران رو به دردسر انداخت، گاهی با انجام ندادن آگاهانه اعمالی خاص، یا به زبان نیاوردن کلامی لازم، و نشون ندادن احساسی گره گشا، میشه عواقب کم و بیش تلخ و غم انگیزی برای دیگران رقم زد.
بی اعتنایی به یک ایمیل، جواب (مناسب) نفرستادن برای یک پیام کوتاه، بی خیال بودن در زمان پرداخت حقوق و دستمزد یک کارگر عیالوار، دریغ کردن یک لبخند، بی توجهی به نگاه دانش آموزی که منتظر تشویقه و میلیونها نمونه ی دیگه. میشه برای هر کدومشون ماجراهایی واقعی بیان کرد.
دیشب برای دوستی پیامی فرستادم که طرف مقابل فقط گفت: " چیزی ندارم که بگم ". در حالیکه جوابی که من منتظرش بودم نه پیچیده بود و نه منجر به زیر پا گذاشتن اعتقادات طرف مقابل میشد و نه باری رو روی دوش کسی میذاشت و نه هیچ اتفاق بدی میفتاد و مطمئنم اگه اون لحظه اون پیام رو برای دوستان مشترک دیگه میفرستادم، جواب بدیهی ای که هر کسی در اون شرایط میفرسته رو میفرستادند.
نتیجه ی این جواب سرد، بی حوصله و کلافه شدن من و خیلی دیر و بیحوصله جواب دادن به سئوال دخترم ( که دیوان حافظ دستش گرفته بود و میخواست در تفسیر معنی فالی که برای خودش گرفته بود باهاش همفکری کنم) و غمگین شدنش (فکر کنم فالش، نخونده معلوم شد!) و عصبانی شدنم از خودم و بد خوابیدنم و نگرانی برای امتحان امروز دخترم و احساس ناخوشایند مادر بد بودنه...
اون سنگ اولی رو من انداختم یا اونی که جواب درست نداد یا اونی که در قبال این دوست کوتاهی دیگه ای کرده بود یا اونی که به شخص سوم کوتاهی کرده، لبخند به جایی نزده بود یا .... یا ... ؟
* قابل توجه دوستانی که فرزندان نوجوان دارند: تماشا ی این فیلم برای اطفال و نوجوانان مناسب نیست.
Rating: R for violence, some graphic nudity, language and some drug use
سلام
نمیدونم چرا ؛ اما احساس میکنم خیلی وقته شما رو میشناسم ؛ حرف هاتون یه جوریه ؛ بیشتره پست ها رو خوندم ؛ ای کاش زود تر از اینا اینجا اومده بودم
آهنگه این وبلاگ باعثه برگشت به گذشته شد ؛
امیدوارم دورانه خوبی رو گذرونده باشی
شاید تموم حرف هام به کسی که سردی و گرمیه زندگی رو چشیده
همین بود
به رسمه همیشه
یا علی
سلام.
ممنون از حسن نظرتون.
ترجیح میدم درباره ی گذشته و ایامی که گذروندم فکر نکنم. حداقل الان.
موفق باشید.
می دونی فرشته؛ گاهی انقدر باید ظرفیت خودمون رو بالا ببریم که از کوچکترین مسئله ای ناراحت نشیم. نمی خوام بگم که تو بی ظرفیتی؛ نه... اصلا منظورم این نیست. می خوام اینو بگم از آدما نباید توقع داشته باشیم. آدما گاهی انقدر مشغول خودشون هستن که حتی به قول تو یه توجه کوچیک هم بهت نمی کنند و تازه اونو بی اهمیت جلوه میدن. اما خب آدما رو هرکاری کنی قابل ترحم هستن. چون خود خدا ما آدما رو به قول خودش عاجز آفریده... فقط و فقط از خدا بخواه که آدمهای ناجنس سر راهت قرار نده...
آری دوست من... آنجا که می گویند در کنار کسی می توان آرام گرفت. آنجا که هر سخنی برایت دلنوازترین و آرامش بخش ترین خواهد بود... آنگاه خواهی دانست که آن صدا تنها صدایی است که تو می شنوی نه هیچ کس دیگر... آنگاه که تنهاترین آفریده روی زمین هستی... آنگاه که دیگر دست نوازشگری نیست که بر قلب شکسته ات مرهمی گذارد... آنگاه باز کسی هست که در نهانترین جای وجودت با تو هم آغوش شود... آری او همان وجود نازنینی است که به فراموشی سپرده ای... وجودی که همیشه و هرلحظه باتوست. اما نه وجودی است و نه کسی؛ جز خود بزرگوارت که آغشته به دوست داشتنهای پاک و جاودانه است... آری خود را فراموش نکن...
شما دوست جدید، تقصیری ندارید که با روحیات من آشنا نیستید. متاسفانه خودم هم خوب میدونم که اندازه ی حساسیتم نسبت به بی اعتنایی یا کم لطفی اطرافیان، از اندازه ی طبیعی بیشتره. زودرنجی یکی از بزرگترین عیوب منه. خودم هم میدونم. واسه همین همیشه دعا میکنم که اینی نباشم که هستم. چون اغلب شکایتی نمیکنم و غصه مو توی دلم نگه میدارم. اونی که اذیت میشه خودمم. بنابراین خودم همصحبت و همنشین مناسبی برای خودم نمی تونم باشم.
به هر حال مرسی از توصیه هاتون.