دل را گِـــل نکنیم

خیلی خیلی سخته نسبت به طبیعت و حیوانات و هر موضوعی که به امنیت و آسایششون مربوطه اینقدر حساس باشی.

شما بگید:

آیا سخت نیست وقتی اخبار تلویزیون درباره ی انجام رزمایش ارتش کشورت گزارش پخش میکنه و تو حواست برای انواع گونه های جانوری و گیاهی بیابون ها پرت باشه و بشینی براشون غصه بخوری؟ از خودت بپرسی معلوم نیست چند تا حیوون تلف شدند و چقدر به طبیعت آرام اون مناطق آسیب وارد شده؟

سخت نیست وقتی ازدحام اتومبیل ها رو توی خیابونها ببینی و به همون اندازه که نگران آلودگی هوا و مصرف منابع سوختی هستی، به همون اندازه هم نگران تعداد مرغ و خروس ها و گوسفند هایی باشی که هر خریدار اتومبیل بعنوان بلاگردان خرید اتومبیل، سر بریده؟

سخت نیست وقتی صد ها ماهی های قرمز کوچولو رو ببینی که همه شون توی یه تشت کوچیک آب گیر افتادند و از شدت کمبود اکسیژن به سطح آب اومدند؟ بعد هم از اون ظرف کوچیک به یه ظرف کوچکتر گرد منتقل میشن و چند روز آخر عمرشونو با سرگیجه توی تنگ گرد هی دور میزنند و دور میزنند تا بمیرند؟

سخت نیست وقتی جوجه های کوچولوی یه روزه ی رنگ شده رو ببینی که بازیچه ی بازیهای بیرحمانه بچه ها و نوجوانها (و حتی بزرگترها) هستند و نتونی اعتراضی کنی؟

سخت نیست وقتی مجبوری جلوی نگاههای خشمگین نگهبون های پارکینگ مجمتع مسکونی ات، برای گربه های باردار و بچه هاشون غذا ببری و بعد هنوز پشت نکرده بشنوی که با وحشتناک ترین صداها دارند گربه ها رومی ترسونند و فراری میدند؟ 

چرا دوست داشتن حیوانات و طبیعت اینقدر با درد همراهه؟ چرا؟

   :(  You are pathetic