یه بار جسارتی کردم و گفتم:

عشق مشکل نمود اول ولی افتاد آسانها.

مرور زمان ( و واکنش های پیش بینی شده و نشده نسبت به جسارتم)  بهم یاد دادند که در ابراز این عقیده  کمی پروا کنم. بعد ساکت شدم. به کسی نگفتم که برای اونها که فقط حرف نمیزنند و عمل می کنند دقیقا همین مصرع رخ داده و میده.

برای همه ی اونها که در عمل ثابت کردند عاشقند، عاشقانه بودن، موندن و رفتن آسونه.

اونی که در لحظه ی وصال، به معشوق لبخند میزنه و لبخند زنان جان میده، اونی که بر سر دار میرقصه، اونی که مشک رو از آب فرات پر میکنه  و آبی نمی نوشه، اونی که به خودش نارنجک می بنده و میره توی صف دشمن، اونی که فرزندشو برای قربانی می بره و به سمت شیطان نفس سنگ پرت میکنه، اونی که علی اکبرش رو برای مبارزه میفرسته ... باز هم بگم؟

اینها عسر رو عین یسر می دیدند. نه که خدای نکرده رنجی که تحمل کردند رو کم بشمرم. نه. اما برای اونها رنج و درد هم عین بهشت بود. چون رضایت خالق رو میخواستند. رضایت اونو می دیدند و داوطلبانه، سر و دست افشان، تن به سختی می دادند.  

حضرت حافظ گرامی، شاید عشق برای من همین زندگی بوده که گذشته. سر فرود آوردن در برابر مشیت و مصلحتی که بخش بزرگی از آرزوهامو برآورده شده نخواست. من اول عشق رو آسان دیدم، افتادم توی سرازیری پر از دست انداز مسیرش. صیقلی شدم و بقیه مسیر رو  با اصطکاک کمتری طی کردم. ولی درد داشت. هنوز هم داره. وجود صیقلی ام از زبری مسیر، بیشتر درد میگیره. شاید اشتباه از من بوده که همه ی قسمتهای زندگی رو با معیار مقدار عشقی که توش به کار رفته دیدم. شاید نباید عشق رو همه جا ناظر و حاضر و فعال می دیدم. شاید نباید توی همه ی رفتارها و گفتارها دنبال مقدار و رنگ رد پای عشق میگشتم تا زبری راه بی مقدار به نظر بیاد؟ هان؟  

لسان الغیب عزیز، نظرت درباره ی مسیری که رفتم چیه؟

                                              

                                                       حدیث از مطرب و می گو و  راز دهر کمتر جو

                                                     که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

* مرسی از تذکر بسیار به جای دوست عزیز [e-mail]  ... فکرم بین انتخاب خالق و معشوق و عشق اعظم در نوسان بود. به اشتباه مخلوق نوشتم!