Sound of Silnece

حرف دارم. حرف دارم ولی سکوت میکنم. از سکوت و صبوری خودم حالم به هم میخوره. چون چهار پنجم راه رو برای سوء تفاهم، سوء استفاده و سوء تعبیر هموار میکنم.

جواب دارم. جواب دارم ولی برای حفظ آبروی طرف مقابلم (همون که با داستان سرایی های ظالمانه و وارونه جلوه دادن حقایق، آرامش من و دیگران رو به هم میریزه) جواب هامو میخورم. کی میخوام جواب بدم؟ وقتی که دیگه تاثیری نداره؟ وقتی که کار از کار گذشته؟

کاش وقت اولویت بندی آموزش و پرورش، به من به جای حفظ آبروی دیگران، تلاش برای تمرین سعه صدر و صبوری برای بیرون اومدن ماه از پشت ابر، کمی جنگیدن، مثل قوچ جنگی توی شکم طرف مقابل رفتن و کنار زدن ابرها رو یاد میدادند.

چرا اون کسی که (به هر شکلی) ظلم میکنه، این اندازه که من رعایت حالش رو میکنم، از رفتار خودش شرمنده نیست؟ چرا اونی که ظلم میکنه وقیحه و اونی که صبوری نشون میده، حتی نگران آبروی (تقریبا نداشته) همون وقیح بیشرمه؟

نمیخواستم ظالم پرور باشم. نمیخواستم. نمیخواستم.

نمیخوااااام....