غم مولا

توی نوشته های امروز دوست خوبمون جناب حمید آقا اشاره ای شده بود به غم و عزادار بودن حضرت امام زمان (عج) در این ایام.

این نوشته منو یاد خواب خانمی (از بستگان نزدیک) درباره ی غم اون حضرت انداخت. درست چند روز قبل از شروع حمله ارتش آمریکا (لعنت خدا بر وجود پلید همه شون) به عراق و اماکن متبرکه، این خانم خواب دید که در جایی از آسمان، آقا با حالی بیمار گونه (دور از جان عزیز و شریفشون، زبانم لال) روی تختخواب دراز کشیدند و هر از گاهی چشمانشون رو با نگرانی باز می کنند و توی چهره اشون ناراحتی و نگرانی موج میزنه.

با چشمهای گریان از خواب پریده و برای سلامتی آقا صدقه کنار گذاشته و صلوات فرستاده. شاید دلیل اون غم و نگرانی آقا، ظلمی بوده که یک بار دیگه به گروهی از مردم بیگناه وارد میشده . شاید هتک حرمت حرم های اجداد این بزرگوار، باعث مکدر شدن خاطر عزیزشون شده.

به این فکر میکنم که امامان و اولیای خدا همیشه بار غمهای بزرگ رو به دوش کشیدند. انگار  شیاطین مجسم، اونها و خاندانشون رو آزار دادند و هنوز هم میدن که با دست خودشون، لعنت ابدی رو برای خودشون بخرند. لا اله الا الله! تنشون برای لعنت و سکونت در درک اسفل السافلین میخاره، به جهنم! چرا دل آقای ما رو آزار میدند؟ الهی بگردم...

ای خدا، به حق آبروی ابا عبدالله الحسین، لطفا هر چه سریعتر اجازه ی ظهور آقا رو صادر کن تا هم غم از دل مهربان ایشون پاک بشه و هم انتقام همه ی مظلومها،‌علی الخصوص سید الشهدا و یارانشون، رو بگیرند.

آمین.