بار عام سلطان

دست دخترم توی دستم بود و آروم آروم از لای جمعیت از رواقهای متعدد رد شدیم.  نه صدای کسی رو می شنیدم و نه کسی رو واضح میدیدم (الحمدلله!)

مثل بچه ای که دلش از خیلی از بچه های دیگه پُره و با چشم گریان به بزرگترش شکایت می بره، رو به روی ضریح مقدسش وایسادم و گذاشتم بغض جمع شده ام بریزه بیرون. همیشه دعاهام یادم میره. یعنی خجالتم میاد چیزی بخوام. نمیتونم فکرمو جمع و جور کنم. روم نمیشه ... اون راه رو بری و برسی و جز تشکر کلمه ی دیگه ای از دهنت در بیاد؟

 در این سفر، از اذن دخول و اذن خروج گرفتن، از مفتخرانه دست به سینه تعظیم کردن، از نگاه کردن به سقفهای آینه کاری شده، از  تکرار " خدایا مرسی " و از پاک کردن چشمهام که تقریبا همیشه خیس بود، و از گذاشتن " کلام الله " در قفسه ی قرآنهای ایوان طلا، به اندازه ی یک دنیا لذت بردم و اومدم.

جای هیچکدومتون خالی نبود! چون همراهم بودید...

پ. ن : یکی از پرافتخارترین و غرور بر انگیز ترین کارهایی که خدام حرم حضرت انجام میدن و من به شدت بهشون غبطه میخورم، نگه داشتن عصای مخصوص بارگاه سلطانه! دربانهای صحن های خاصی، از اون عصاها دستشون دارند، با غرور سرشونو بالا نگه داشتند، و رعایا اون عصا رو می بوسند ... جااااااااااااان ... عشق محضه . مگه نه؟!