پیوند

دلم خوشه به همین جزییات ساده ای که منو به گذشته ام وصل میکنه.

به همین لیموی تازه ای که توی چای بعد ازظهرم می چکونم و با مزه مزه کردنش، یاد بعد از ظهرهایی میفتم که برای پدر و مادرم چای میریختم و اونها آب لیموی  قاچ زده رو  توی استکانهاشون می چکوندند ... اون موقعها تعجب میکردم که چطور میشه چای رو تلخ و نسبتا"داغ خورد؟! چطور میشه با یه حبه قند تلخی چای رو از بین برد و از داغی اش اذیت نشد؟!

این عطر و طعم، عطر و طعم بچگی های منه. لیمو ترش و چای قندپهلو.