یا کریم

چقدر خوشحالم که این ماجرای گندم پاشیدن صبح و عصر ما برای کبوترها و گنجشکها، یه ماجرای ساده و روزمره نیست. توی همین دو سه ماه اخیر، دو اتفاق جانبی و جالب دیگه رخ داده که الآن اولی شو میگم:

سیزده اردیبهشت، یه جفت کبوتر کوچولوی مخصوص حرم امام رضا (ع) (آره از بچگی باور من این بوده که اونها نماینده حرم اون حضرت هستند)، از پنجره اتاق دخترم اومدند تو و روی طاقچه داخلی، پشت پرده، برای خودشون یه نقطه دنج رو انتخاب کردند و شروع کردند به لونه ساختن! الهی بگردم! یه جفت زحمتکش و مسئول! مخصوصا کبوتر نره. لونه که آماده شد، خانم خانمها دو تا تخم کوچولو اندازه انگشتونه گذاشت و نشست روشون. روزی چند بار توی لونه خودش می چرخید و تخمها رو زیر و رو میکرد. همسر وفادار و مهربانش هم روزی دو سه بار میومد و بصورت شیفتی جاهاشون رو عوض میکردن که مادر آینده هم بره بیرون چرخی بزنه و دونه ای بخوره. ما هم دورادور گاهی میرفتیم سراغشون و یواشکی از لای پرده نگاهشون میکردیم و بهشون سلام میگفتیم.

خلاصه بعد از شونزده هفده روز، یه روز صبح دیدیم دو عدد سر کوچولو از زیر بال و پر مامان خانومه اومدند بیرون!! باور کردنی نبود که از توی تخم های به اون کوچکی دو تا پرنده کامل اما کوچولو به دنیا بیاد. با این که جوجه های زیبایی نبودند ولی برای ما مهمونهایی بسیار عزیز و انحصاری بودند. 

مامانشون روزی چند بار میرفت بیرون و براشون غذا می آورد. درست مثل صحنه هایی که توی برنامه های مستند تلویزیونی مثل راز بقا می بینیم. با تلاش و سعی تمام روی پاهاشون می ایستادند که از توی حلق مادره غذا رو بکشن بیرون! در عرض ده دوازده روز کاملا بزرگ شدند.

بالاخره اواسط خرداد بود که پریدن رو هم یاد گرفتند و همگی به فضای سبز مقابل ساختمونمون نقل مکان کردند.

الآن هر روز صبح همراه پرنده های دیگه از گندمهای لب پنجره نوش جان می فرمایند... الهی شکر.

* ازشون چند تا عکس دارم. از همون اول که مامان خانمه روی تخمها نشسته بود تا وقتی که جوجه ها به دنیا اومدند و بزرگ شدند. در اولین فرصت عکسهاشونو توی همین پست میذارم.