دنیای ادبیات، و به شکل اخص، شعر و شاعری، دنیاییه که به جز یک دوره چند ماهه (که دوست ندارم بهش فکر کنم)، از گشت و گذار توش لذت بردم. همیشه از برنامه های رادیویی و تلویزیونی شعر خوانی و مشاعره استفاده بردم و شرکت کنندگان در اون برنامه ها رو تحسین کردم.
اوایل تابستون وقتی شنیدم توی مرکز فرهنگی ساختمون محل سکونتمون، کلاسهای شاهنامه خوانی دایر شده، به دخترکم پیشنهاد کردم درباره شرکت توی این کلاسها فکر کنه. براش از مزایای اشعار وزین بلد بودن گفتم. از اینکه حیفه زحمتهای فردوسی عزیزمون و شاهکار جاودانش فراموش بشه.
خلاصه، دخترک قبول کرد و خوشبختانه از نتیجه اش بسیار راضیه. چون استادشون، تقریبا نصف زمان کلاس رو به مشاعره بین بچه ها اختصاص میده و دخترک محجوب و کم حرف من، علاوه بر یادگیری دهها بیت شعر از مولانا، حافظ، سعدی، خیام و فردوسی، خجالتی بودن و سکوت کردن رو کنار گذاشته و بعنوان سر گروه، جزو فعال ترین شاگردهای کلاسشون محسوب میشه.
خدا رو شکر!
سلام.ببخشید که بدون دعوت وارد اینجاشدم. خب شایدهم بنوعی دعوت شده باشم. خیلی خیلی مبارکه. هم تولد حضرت زهرا و روز مادر و هم این وبلاگ. خدابه شما سلامتی بده و دختر گلتون رو که داره با بزرگان شعر وادب آشنا میشه براتون نگهداره در پناه امام زمان. خوشحالم که دارید بااین نگاه برایش مادری می‌کنید.یاعلی مدد
سلام دوست قدیمی. وبلاگم با تشریف فرمایی تون مزین و متبرک شد. ممنونم. سعادتی نصیبم شد که فقط خدا و خودم از بزرگی اش باخبریم.
چون نوشته هامو لایق چشم دوستان عزیزم نمیدونستم اطلاعی ندادم. وگرنه آرزومه که عزیزانی مثل شما به این مکان افتخار بدن و نوشته هامو بخونن.
جای دیگه ای هم می نویسم. اونجا هم مثل اینجا حرفهای روزمره و بی آرایه های ادبی. چون اصلا استعدادی توی این کار ندارم.
واقعا خوشحالم کردید. خیلی خیلی زیاد. خدا خیرتون بده. یا علی.